Bardzo istotną rolę w objawieniach Fatimskich ma modlitwa różańcowa. W sierpniowym objawieniu z ust Maryi padły słowa prośby o wynagrodzenie: „Módlcie się, módlcie się wiele i czyńcie ofiary za grzeszników, gdyż dużo dusz idzie do piekła, bo nie mają nikogo, kto by się za nich ofiarował i modlił”. A w trzecim, lipcowym objawieniu, Maryja wyraźnie zachęciła dzieci, aby podczas odmawiania różańca dodawać po każdym dziesiątku: ” O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba, a zwłaszcza te, które najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”. Apel o odmawianie różańca jest jednocześnie zachętą do modlitwy wynagradzającej za grzechy nie tylko własne, ale i drugich.
Siostra Łucja zapytana, jakiej formy kultu żądała Matka Boża w Fatimie, odpowiada: „Odmawiania różańca i Komunii św. wynagradzającej”. Polecenie odmawiania różańca przewija się przez każde z kolejnych sześciu fatimskich objawień.
Modlitwa różańcowa, według słów Matki Bożej, jest najlepszym zadośćuczynieniem za grzechy świata, choć trzeba dodać, że różaniec nie został przeciwstawiony postom, umartwieniom czy innym formom wynagradzania. Jednak, według słów siostry Łucji, „głębokie nawrócenie nie może dojść do skutku bez codziennego różańca”. Dały tego przykład fatimskie dzieci a zwłaszcza Franciszek, który codziennie znikał na parę godzin, myśląc w tym czasie o Bogu i odmawiając różaniec.
Matka Boża poświadcza w orędziach, że od modlitwy różańcowej zależy nie tylko los poszczególnych osób, ale również sytuacja świata. To jest Jej najgłębsze przesłanie. Modlitwa różańcowa jest darem Boga. Kiedy człowiek pozna jej wartość, będzie ją odmawiał w jedności z Bogiem. To jest jej ukryta moc.